Cando Andrés Miranda queda encerrado no colexio, apenas é capaz de imaxinar todas as aventuras que lle tocará vivir. Ás dificultades de encontrar unha saída, pois todas as portas están cerradas, sumaráselles a aparición duns malfeitores que entraron a roubar na escola e dunha pantasma que quere acabar coa vida do rapaz...
Cando despois do día só hai máis día e cando a noite non acaba de chegar, soños e realidade confúndense. No lle busques explicacións; simplemente, víveo. Porque é a hora da aventura, da amizade e do misterio.
O día do nacemento do príncipe Estanislao sería lembrado para sempre con letras destacadas nos anais do antigo e poderoso reino de Sofrovia debido á potencia dos berros que emitiu en canto viu a primeira luz. Era só o anticipo da xuventude intensa, apaixonada e rebelde do que anos despois acabaría sendo o rei Tanis I, o Mocos. Estanislao era longueirón, cabezolo e narigudo, pero tiña un sorriso que encadeaba a todo o mundo. Educado por un equipo de pedagogos do palacio real, vivía rodeado de luxos. Os seus desexos cumpríanse ó instante, xa fora calquera ocorrencia para xogar ou calquera antollo para alomorzar ou cear. Os seus amigos alcumábano " o Mocos " , xa que sempre que lle proía o nariz metía o dedo en busca de mozos cos que facía boliñas que empregaba nos seus xogos.
Recolle dezanove relatos, a maior parte deles breves, que foron merecedores do Premio Café Dublín de Narrativa Curta, na súa edición do ano 1995. Dezanove relatos que son outras tantas " miraxes " , outras tantas perspectivas do mundo que somos: meniños que descobren a crueldade e a soidade do mundo, profesores de filosofía de COU-D que logran facer inesquecíbel a " Crítica da Razón Práctica " , periodistas que se suicidan para provocar o máis longo artículo de sucesos xamais editado... Os personaxes que desfilan por estas Noites de papel de Lourenzo (mulleres, homes, meniños) bulen, odian, aman, asómbranse, morren, choutan dun relato a outro dando chimpos, como coellos tirados do chapeu dun prestidixitador.
Suite Artabria, de Manuel Lourenzo é un conxunto de tres pezas («Orzán», «O fulgor das atochas» e «Alerta na rúa do Pozo») con elementos comúns, concibidas, segundo o xurado, «como un roteiro por algúns dos espazos máis representativos da Coruña»: o Orzán, as Atochas e a Falperra. Trátase dun paseo pola intimidade escura e visceral dunha cidade amada polo autor, a través de tres barrios nos que se desenvolve cadansúa historia criminal, tecida en ambientes marxinais e con personaxes da realidade actual: perdedores, buscavidas, amargados, especuladores e corruptos que se enfrontan a situacións límite. A tonalidade da obra introdúcenos nunha atmosfera abafante que emprega unha linguaxe directa e, por momentos, poética, moi axeitada para expresar a deriva destes seres tristes e ao tempo dispostos a todo para garantír a súa supervivencia.
«Son Amrah ben Dimas Ber Suhila al Targ, koblai por parte de nai, da tribo de Mastuq, e siria de Halab por parte de...» Flor de area é a historia dunha moza iraquí que, destinada a ser a doce esposa dun persoeiro principal, se atreveu a rachar coa inercia para exercer de muller, de nai, de traballadora, de amante, de patriota, na cerna dunha sociedade conservadora e baixo a opresión da dominación estranxeira. Obra que continúa o relato comezado en Irmán do vento (Xerais, Premio Merlín 2003), Flor de area é tamén a crónica dunha vivencia da guerra desde o lado dos outros.
Un grandullón quítalle o balón a uns nenos e dálle un gran patadón. E alí vai o balón disparado contra o ceo coma un foguete, percorrendo o mundo, provocando enormes sustos,choques, caídas e potes, causando tremendas impresións a persoas que se entretiñan en calquera ocupación, e moito máis ca un apuro. Divertidísimo álbum para os primeiros lectores de Manuel Lourenzo González. Textos rimados. Ilustracións de grande forza de Andrés Meixide.
Cando Andrés Miranda queda encerrado no colexio, apenas é capaz de imaxinar todas as aventuras que lle tocará vivir. Ás dificultades de encontrar unha saída, pois todas as portas están cerradas, sumaráselles a aparición duns malfeitores que entraron a roubar na escola e dunha pantasma que quere acabar coa vida do rapaz...
Cando despois do día só hai máis día e cando a noite non acaba de chegar, soños e realidade confúndense. No lle busques explicacións; simplemente, víveo. Porque é a hora da aventura, da amizade e do misterio.
O día do nacemento do príncipe Estanislao sería lembrado para sempre con letras destacadas nos anais do antigo e poderoso reino de Sofrovia debido á potencia dos berros que emitiu en canto viu a primeira luz. Era só o anticipo da xuventude intensa, apaixonada e rebelde do que anos despois acabaría sendo o rei Tanis I, o Mocos. Estanislao era longueirón, cabezolo e narigudo, pero tiña un sorriso que encadeaba a todo o mundo. Educado por un equipo de pedagogos do palacio real, vivía rodeado de luxos. Os seus desexos cumpríanse ó instante, xa fora calquera ocorrencia para xogar ou calquera antollo para alomorzar ou cear. Os seus amigos alcumábano " o Mocos " , xa que sempre que lle proía o nariz metía o dedo en busca de mozos cos que facía boliñas que empregaba nos seus xogos.
Recolle dezanove relatos, a maior parte deles breves, que foron merecedores do Premio Café Dublín de Narrativa Curta, na súa edición do ano 1995. Dezanove relatos que son outras tantas " miraxes " , outras tantas perspectivas do mundo que somos: meniños que descobren a crueldade e a soidade do mundo, profesores de filosofía de COU-D que logran facer inesquecíbel a " Crítica da Razón Práctica " , periodistas que se suicidan para provocar o máis longo artículo de sucesos xamais editado... Os personaxes que desfilan por estas Noites de papel de Lourenzo (mulleres, homes, meniños) bulen, odian, aman, asómbranse, morren, choutan dun relato a outro dando chimpos, como coellos tirados do chapeu dun prestidixitador.
Suite Artabria, de Manuel Lourenzo é un conxunto de tres pezas («Orzán», «O fulgor das atochas» e «Alerta na rúa do Pozo») con elementos comúns, concibidas, segundo o xurado, «como un roteiro por algúns dos espazos máis representativos da Coruña»: o Orzán, as Atochas e a Falperra. Trátase dun paseo pola intimidade escura e visceral dunha cidade amada polo autor, a través de tres barrios nos que se desenvolve cadansúa historia criminal, tecida en ambientes marxinais e con personaxes da realidade actual: perdedores, buscavidas, amargados, especuladores e corruptos que se enfrontan a situacións límite. A tonalidade da obra introdúcenos nunha atmosfera abafante que emprega unha linguaxe directa e, por momentos, poética, moi axeitada para expresar a deriva destes seres tristes e ao tempo dispostos a todo para garantír a súa supervivencia.
«Son Amrah ben Dimas Ber Suhila al Targ, koblai por parte de nai, da tribo de Mastuq, e siria de Halab por parte de...» Flor de area é a historia dunha moza iraquí que, destinada a ser a doce esposa dun persoeiro principal, se atreveu a rachar coa inercia para exercer de muller, de nai, de traballadora, de amante, de patriota, na cerna dunha sociedade conservadora e baixo a opresión da dominación estranxeira. Obra que continúa o relato comezado en Irmán do vento (Xerais, Premio Merlín 2003), Flor de area é tamén a crónica dunha vivencia da guerra desde o lado dos outros.
Un grandullón quítalle o balón a uns nenos e dálle un gran patadón. E alí vai o balón disparado contra o ceo coma un foguete, percorrendo o mundo, provocando enormes sustos,choques, caídas e potes, causando tremendas impresións a persoas que se entretiñan en calquera ocupación, e moito máis ca un apuro. Divertidísimo álbum para os primeiros lectores de Manuel Lourenzo González. Textos rimados. Ilustracións de grande forza de Andrés Meixide.