Medardo, un xove inxenuo, vai ser separado en dúas metades polo proxectil e a partir deste momento manterá CaIvino a simboloxía do home incompleto, que non é máis ca un producto da súa época. Calvino concibe ó home contemporáneo coma un ser fragmentario, fillo dun momento de ruptura do todo, víctima da des-integración do seu tempo. E deste modo preséntanos ós dous Medardos, insatisfeitos, capaces tan só de procura-la propia desgracia e a dos outros. Nin a maldade do " Triste " ten remedio ás mans dos homes, nin a piedade do " Bo " é deste mundo: e é que ambos son dunha crueldade/caridade inhumanas, e só a propia Natureza intentará incansablemente devolver ó home ó seu estado de integridade.
«Muchos críticos han definido estos cuentos míos como un nuevo tipo de ficción científica. Ahora bien, yo no tengo nada en contra de la science-fiction, de la que soy ;como todos; un apasionado y divertido lector, pero me parece que los cuentos de ficción científica están construidos con un método completamente diferente del de los míos. La primera diferencia, observada por varios críticos, es que la science-fiction trata del futuro, mientras que cada uno de mis cuentos se remonta a un pasado remoto, como si remedara un ;mito de los orígenes;. Pero no sólo eso [;] Yo quisiera servirme del dato científico como de una carga propulsora para salir de los hábitos de la imaginación y vivir incluso lo cotidiano en los confines más extremos de nuestra experiencia; en cambio me parece que la ficción científica tiende a acercar lo que está lejos, lo que es difícil de imaginar, y que tiende a darle una dimensión realista.»Italo Calvino En este libro se reúnen, por primera vez, en un solo volumen, todas las cosmicómicas, relatos en los que Calvino, a partir de 1964, asumió el divertido deber de aligerar y hacer visibles los arduos conceptos de la ciencia contemporánea, llegando a crear un género más próximo a los mitos cosmogónicos que a la ciencia-ficción.
A lectura desta historia vai deixando un regustiño doce, que non se esvae ata a última páxina. Calvino ten arte para manter a atención e o ritmo narrativo na demorada exposición da vida dun home que anda sempre árbores polas árbores. En O barón rampante Italo Calvino presenta a nunha de Rondó nunha xeira deliciosa, desde que ós doce anos decide rebelarse contra os seus pais e cambiar de vida. A súa delongada fazaña é relatada polo seu irmán, algo máis novo ca el, que asiste apampado a aquel xantar familiar que cambiaría para sempre a familia. Cosimo decide rebelarse: gabea por unha árbore e alí queda tara toda a vida (Xosé Luis barón, La Voz de Galicia). Das que integran a chamada triloxía dos seres inexistentes é sen dúbida O barón rampante a novela que consegue unha maior complexidade e perfección. Tamén se diferencia das outras dúas en que o tema de que trata non é xa tan fantástico, senón simplemente improbable (Atlántico Diario). A obra de engrosamentocombinados introduce na súa ficción dou elementos certeiramente combinados: o historicismo e a parodia, o mellor antídoto contra todo engrosamento do presente. Asemade, o italiano introducía o humor na súa obra dun xeito non gratuito, consciente do patetismo inhibidor do seu tempo. (Manuel Outeiriño, Diario de Galicia)
Sabemos do home Marcovaldo que traballa nunha empresa e vive na cidade. Mais, ¿que clase de trabaIlo fai?, ¿cal é a súa calificación laboral?, ¿que fabrica ou vende a empresa " Sbav " ?, ¿en que cidade -parece Milán, pode ser Turín vive Marcovaldo? Todo está ben premeditado: o autor non quixo mostrar un traballador, unha empresa e unha cidade -non esta, esa ou aquel en particular-, senón o trabaIlador, a empresa e maila cidade, xeneralizando; para que cada lector poida relacionar doadamente os mesmos cos trabaIladores, as empresas e mailas cidades reais que el coñece. E non se formula moralexa: o autor sabe que o verdadeiro significado dunha historia só é aquel que lle tira o lector realmente.
Si una nit d'hivern un viatger explica les vicissituds d'una lectura frustrada. Els protagonistes són un lector -el Lector- i una lectora -la Lectora- i les interrupcions constants que pateixen sempre que es disposen a llegir. El responsable és un tal Ermes Marana, un traductor que s'ha proposat aniquilar tota fascinació per la lectura. Amb aquesta novel·la excepcional, Italo Calvino fa una reflexió insòlita sobre la literatura i captiva el lector precisament amb una història sobre la impossibilitat de llegir.
Medardo, un xove inxenuo, vai ser separado en dúas metades polo proxectil e a partir deste momento manterá CaIvino a simboloxía do home incompleto, que non é máis ca un producto da súa época. Calvino concibe ó home contemporáneo coma un ser fragmentario, fillo dun momento de ruptura do todo, víctima da des-integración do seu tempo. E deste modo preséntanos ós dous Medardos, insatisfeitos, capaces tan só de procura-la propia desgracia e a dos outros. Nin a maldade do " Triste " ten remedio ás mans dos homes, nin a piedade do " Bo " é deste mundo: e é que ambos son dunha crueldade/caridade inhumanas, e só a propia Natureza intentará incansablemente devolver ó home ó seu estado de integridade.
«Muchos críticos han definido estos cuentos míos como un nuevo tipo de ficción científica. Ahora bien, yo no tengo nada en contra de la science-fiction, de la que soy ;como todos; un apasionado y divertido lector, pero me parece que los cuentos de ficción científica están construidos con un método completamente diferente del de los míos. La primera diferencia, observada por varios críticos, es que la science-fiction trata del futuro, mientras que cada uno de mis cuentos se remonta a un pasado remoto, como si remedara un ;mito de los orígenes;. Pero no sólo eso [;] Yo quisiera servirme del dato científico como de una carga propulsora para salir de los hábitos de la imaginación y vivir incluso lo cotidiano en los confines más extremos de nuestra experiencia; en cambio me parece que la ficción científica tiende a acercar lo que está lejos, lo que es difícil de imaginar, y que tiende a darle una dimensión realista.»Italo Calvino En este libro se reúnen, por primera vez, en un solo volumen, todas las cosmicómicas, relatos en los que Calvino, a partir de 1964, asumió el divertido deber de aligerar y hacer visibles los arduos conceptos de la ciencia contemporánea, llegando a crear un género más próximo a los mitos cosmogónicos que a la ciencia-ficción.
A lectura desta historia vai deixando un regustiño doce, que non se esvae ata a última páxina. Calvino ten arte para manter a atención e o ritmo narrativo na demorada exposición da vida dun home que anda sempre árbores polas árbores. En O barón rampante Italo Calvino presenta a nunha de Rondó nunha xeira deliciosa, desde que ós doce anos decide rebelarse contra os seus pais e cambiar de vida. A súa delongada fazaña é relatada polo seu irmán, algo máis novo ca el, que asiste apampado a aquel xantar familiar que cambiaría para sempre a familia. Cosimo decide rebelarse: gabea por unha árbore e alí queda tara toda a vida (Xosé Luis barón, La Voz de Galicia). Das que integran a chamada triloxía dos seres inexistentes é sen dúbida O barón rampante a novela que consegue unha maior complexidade e perfección. Tamén se diferencia das outras dúas en que o tema de que trata non é xa tan fantástico, senón simplemente improbable (Atlántico Diario). A obra de engrosamentocombinados introduce na súa ficción dou elementos certeiramente combinados: o historicismo e a parodia, o mellor antídoto contra todo engrosamento do presente. Asemade, o italiano introducía o humor na súa obra dun xeito non gratuito, consciente do patetismo inhibidor do seu tempo. (Manuel Outeiriño, Diario de Galicia)
Sabemos do home Marcovaldo que traballa nunha empresa e vive na cidade. Mais, ¿que clase de trabaIlo fai?, ¿cal é a súa calificación laboral?, ¿que fabrica ou vende a empresa " Sbav " ?, ¿en que cidade -parece Milán, pode ser Turín vive Marcovaldo? Todo está ben premeditado: o autor non quixo mostrar un traballador, unha empresa e unha cidade -non esta, esa ou aquel en particular-, senón o trabaIlador, a empresa e maila cidade, xeneralizando; para que cada lector poida relacionar doadamente os mesmos cos trabaIladores, as empresas e mailas cidades reais que el coñece. E non se formula moralexa: o autor sabe que o verdadeiro significado dunha historia só é aquel que lle tira o lector realmente.
Si una nit d'hivern un viatger explica les vicissituds d'una lectura frustrada. Els protagonistes són un lector -el Lector- i una lectora -la Lectora- i les interrupcions constants que pateixen sempre que es disposen a llegir. El responsable és un tal Ermes Marana, un traductor que s'ha proposat aniquilar tota fascinació per la lectura. Amb aquesta novel·la excepcional, Italo Calvino fa una reflexió insòlita sobre la literatura i captiva el lector precisament amb una història sobre la impossibilitat de llegir.