Ir al contenido
Resultados de la búsqueda para: Baroja Pío
“Gipuzkoarra eta donostiarra naiz: aurrenekoa gustatzen zait; bigarrena, asko ez”. Horrela hasten da Donostiari buruz Pío Barojak idatzi zituen testuen hautaketa hau. Berrogeita bost urte zituen esaldi hori idatzi zuenean eta hirurogeita hamarretik gora azken parteko oroitzapenak argitaratu zituenean. Barojari ez zitzaion Donostia atsegin, askotan esaten du. Liburu honetan ikasiko ditugu bere arrazoiak. Arrazoi batzuk galduko ziren gaur egungo Donostian, beste batzuk hor egongo dira seguru asko; garbi dagoena da Donostiarekin lotutako haurtzaroko oroitzapen asko gorde zuela Barojak buruan. Begirada maitekorra eta samurra atxikitzen du haurtzaroan entzun zituen kantuen gainean, eta, batez ere, ezagutu zituen orduko donostiar arrunten gainean. Eta itxaropenik ere bazuen Donostiari buruz:“Handinahikeria guztiagatik, girgileria guztiagatik, jesuitismo guztiagatik eta bere gustu txar guztiagatik ere, Donostia, hemendik urte batzuetara, herri garrantzitsu eta serioa izatera iritsiko da. Egun horretan han jaiotzen den idazleak ez du nahiago izango mendien artean galdutako herri batekoa izan, Gipuzkoako hiriburukoa izan baizik”. Pío Barojaren Donostia bere jaioterriari buruz idazle donostiarrak idatzi zituen hainbat testuren hautaketa da. Liburu honetan agertzen diren testuak honako liburu hauetatik hartuak dira: Juventud, egolatría (1917), Las horas solitarias (1918) eta Desde la última vuelta del camino II: Familia, infancia y juventud (1945).
El presente trabajo, independientemente de los capítulos dedicados a la historia, circunstancias y relaciones con las otras dos novelas de la trilogía "La vida fantástica", es un estudio sobre la estructura narrativa y la retórica de Camino a la perfección. A lo largo de él -después de revisar las principales conclusiones a las que ha llegado la crítica barojiana, apoyada las más de las veces en falsos prejuicios sobre el concepto de la novela y en ambiguas interpretaciones sobre el estilo-
Pío Baroja, uno de los grandes escritores del siglo, melancólico, mordaz y entretenidísimo, puso no menos talento que en sus novelas en esas narraciones breves que son además un concentrado de sus virtudes narrativas. Todos estos relatos son capítulos de esa particular historia de España que pintó Baroja, con trazos seguros y apasionados, convencido de que la mayor higiene sería convertir lo lúgubre en grotesco.
