Ir al contenidoObras de teatro, textos teatrales
La crisis ha llegado a la Orden italiana de las Siervas del Santo Membrillo, un convento de clausura dirigido por Sor Leona, una autoritaria y dominante madre superiora, dispuesta a cualquier cosa para sacar adelante la congregación. Todo cambia cuando llega al convento Sabrina, una nueva aspirante que, poco a poco, irá descubriendo los secretos, fragilidades y obsesiones de cada uno de sus habitantes. «Cerda» es una obra rara, extraña, diferente, absurda, distorsionada, surrealista e improbable en la que todo o... casi todo... es posible. Milagros, delitos y faltas en un convento perdido en medio de ninguna parte. Un viaje delirante a través de la vida de unos seres perdidos y solos, atrapados en una selva de piedra y movidos por un único sentimiento: el deseo de llegar hasta el mar.
Manuel acolle a nova da súa morte, e de maneira serena considera as cousas que nunca vai poder facer, as palabras que non vai aprender, o tango que quedou sen bailar. Susana, a filla, e Luís, o xenro, móvense arredor del como caricaturas insensibles, preparados para o despegue social. María limpa o que lle mandan, sen facerse demasiadas preguntas porque así doe menos. As palabras proferidas por Manuel apenas atopan interlocutor, a non ser en María, e as frases altisonantes dos autómatas mestúranse coas reverberacións dos neóns da rúa, que impiden ver as estrelas. Será tarde para fuxir desta nebulosa anestesiante? Tal e como fixo Héitor, o fillo que canta nun club, lonxe da insensibilidade. Sempre quixen bailar un tango de Teresa Costa González obtivo o XVIIº Premio Álvaro Cunqueiro de textos teatrais, outorgado por AGADIC. O xurado salientou desta peza a solidez da súa estrutura dramática, cualificándoa como unha obra " moi coidada " e " moi ben construída " , así como a súa intención de ridiculizar valores dominantes na sociedade actual como o afán de poder, a ambición, as aparencias, a superficialidade ou o materialismo, en contraste co " poder salvador dos soños "
Con el estreno de esta obra, en 1881, la popularidad de Echegaray llegó a la cima. Drama que se inspira en un episodio de la " Divina Comedia " , " El gran galeoto " es un interesante estudio de las posibilidades del " teatro dentro del teatro " y una buena fuente para conocer las ideas del autor sobre el género teatral.
Nesta traxedia contemporánea, como a define o autor, participan cinco personaxes alegóricos e nela faise unha crítica á sociedade do século pasado válida tamén para o actual, tal como van as cousas- partindo da intolerancia e represión provocadas por unha guerra por unha ditadura- que levan mesmo aos fusilamentos, como é o caso do pai asasinado que lle pide a súa filla, a través de cartas, que nunca esqueza o pasado por moito que este se intente borrar, ocultar e "adornar". En definitiva, é unha homenaxe á memoria, ao "coñecer, para non volver sufrir o esquecido". Foi estreada pola Aula de Teatro da Universidade de Compostela o día 4 de decembro de 2002 no Teatro Principal da cidade compostelá.