Luis Pimentel (1895 - 1958) es uno de los poetas más profundamente líricos de la poesía española contemporánea. Incomprensible no ha sido ligado a la llamada "generación del 27", aunque no por ello su calidad, entre todos ellos, haya sido olvidada. No toquéis a este libro. Podría deshacerse, porque es todo de rosas ceniza, decristal, de hundidas sombras de aire. Quizá mejor que no entréis en este misterio. Tiene difícil la entrada, difícil la salida. Está en los extremos del sueño, cerca del centro obsesionante. es un reino sin banderas, enlutado de blanco Luis Pimentel nos da generosa y aunténtica poesía. Hablo de mi experiencia personal. No creo que los dominios de este poeta sean para todos..., escribió Dámaso Alonso. Estudio, selección y traducción de Miguel González Garcés. Edición bilingüe.
A horta tradicional forneceu á casa de comida, pero tamén de medicina. Ao longo das páxinas deste libro, Maria Frá preséntanos por volta de 40 plantas comúns nas hortas galegas que son remedios, convidándonos a transformar as nosas hortas, xardíns e balcóns nunha botica viva. Moitos dos remedios recollidos nesta guía poden resultar familiares, porque son as mesmas receitas e están elaborados coas mesmas herbas que utilizaban as nosas avoas. Foron seleccionados desde o convencemento de que a medicina que necesitamos está aquí, aos nosos pés, recusando os remedios exóticos e as panaceas que nos ofrece a industria baixo a etiqueta de ?natural?, pero sen ignorar que a medicina popular ten que estar viva e, polo tanto, permeábel a novos coñecementos e novas adquisicións. Coa convicción de que os saberes tradicionais sobre plantas medicinais non son soamente historia, nin deben ficar ancorados no pasado ou convertidos en obxectos de museo, esta guía ofrécenos un punto de partida para comezar a tecer na vella rede da medicina popular coas nosas propias experiencias e a formar parte da cadea de transmisión da sabedoría ancestral do noso pobo sobre autoxestión da saúde.
«Ás oito da tarde, cando morren as nais», peza teatral de AveLina Pérez, achéganos un canto coral sustentado no absoluto baleiro, explotando as posibilidades do xogo escénico desde unha concepción aberta do espazo e cunha ollada irónica sobre a relación entre o teatro e a súa recepción. Aquí, a procura da identidade individual amparada na masa, superficial e ignorante, que presume de coñecementos inútiles, amósase indecente. Nun teatro, lugar (supostamente) de encontro, asistimos ao espectáculo da estupidez. E debaixo de todo o insultante: nós. Tan pequeniños, tan perigosos...
Os versos de Sandalias verdes, zapatos azuis e cans negros flúen do goce do tempo, da luz nas pernas, das cicatrices xusto onde agroma a vida, do niño esfiañado e do adeus. Hai que descalzarse para transitar pola propia vida. Só ti podes arrastrar a túa armadura e acostumarte a vivir cos cans negros pegados ás pernas. Hai que aprender das árbores e pasar ao próximo anel, físgoas concéntricas impresas que suxeitan a que virá. Cada chanzo, neste xogo íntimo, obriga a facer soltas, feridas a romper cinchas, a celebrar derrotas, pero sabendo que xuño volverá falando baixiño e abalándose nos cables da luz.
Jerónimo Baía (c. 1620-1688) é um dos grandes nomes da poesia barroca portuguesa. Admirado por muitos em vida, a sua fama estendeu-se ao longo de todo o século XVIII. osteriormente, foi vítima do esquecimento geral e das críticas indiscriminadas que caíram sobre a produção do período barroco. É fundamental que este processo de recuperação da memória literária se consolide e se intensifique, pois só assim será possível conhecer uma produção tão rica e interessante quanto esquecida, e pôr nos seus justos termos a importância do barroco na história da literatura portuguesa. Edição de Filipe Diez Ilustracións: Manuel Lourenzo
Luis Pimentel (1895 - 1958) es uno de los poetas más profundamente líricos de la poesía española contemporánea. Incomprensible no ha sido ligado a la llamada "generación del 27", aunque no por ello su calidad, entre todos ellos, haya sido olvidada. No toquéis a este libro. Podría deshacerse, porque es todo de rosas ceniza, decristal, de hundidas sombras de aire. Quizá mejor que no entréis en este misterio. Tiene difícil la entrada, difícil la salida. Está en los extremos del sueño, cerca del centro obsesionante. es un reino sin banderas, enlutado de blanco Luis Pimentel nos da generosa y aunténtica poesía. Hablo de mi experiencia personal. No creo que los dominios de este poeta sean para todos..., escribió Dámaso Alonso. Estudio, selección y traducción de Miguel González Garcés. Edición bilingüe.
A horta tradicional forneceu á casa de comida, pero tamén de medicina. Ao longo das páxinas deste libro, Maria Frá preséntanos por volta de 40 plantas comúns nas hortas galegas que son remedios, convidándonos a transformar as nosas hortas, xardíns e balcóns nunha botica viva. Moitos dos remedios recollidos nesta guía poden resultar familiares, porque son as mesmas receitas e están elaborados coas mesmas herbas que utilizaban as nosas avoas. Foron seleccionados desde o convencemento de que a medicina que necesitamos está aquí, aos nosos pés, recusando os remedios exóticos e as panaceas que nos ofrece a industria baixo a etiqueta de ?natural?, pero sen ignorar que a medicina popular ten que estar viva e, polo tanto, permeábel a novos coñecementos e novas adquisicións. Coa convicción de que os saberes tradicionais sobre plantas medicinais non son soamente historia, nin deben ficar ancorados no pasado ou convertidos en obxectos de museo, esta guía ofrécenos un punto de partida para comezar a tecer na vella rede da medicina popular coas nosas propias experiencias e a formar parte da cadea de transmisión da sabedoría ancestral do noso pobo sobre autoxestión da saúde.
«Ás oito da tarde, cando morren as nais», peza teatral de AveLina Pérez, achéganos un canto coral sustentado no absoluto baleiro, explotando as posibilidades do xogo escénico desde unha concepción aberta do espazo e cunha ollada irónica sobre a relación entre o teatro e a súa recepción. Aquí, a procura da identidade individual amparada na masa, superficial e ignorante, que presume de coñecementos inútiles, amósase indecente. Nun teatro, lugar (supostamente) de encontro, asistimos ao espectáculo da estupidez. E debaixo de todo o insultante: nós. Tan pequeniños, tan perigosos...
Os versos de Sandalias verdes, zapatos azuis e cans negros flúen do goce do tempo, da luz nas pernas, das cicatrices xusto onde agroma a vida, do niño esfiañado e do adeus. Hai que descalzarse para transitar pola propia vida. Só ti podes arrastrar a túa armadura e acostumarte a vivir cos cans negros pegados ás pernas. Hai que aprender das árbores e pasar ao próximo anel, físgoas concéntricas impresas que suxeitan a que virá. Cada chanzo, neste xogo íntimo, obriga a facer soltas, feridas a romper cinchas, a celebrar derrotas, pero sabendo que xuño volverá falando baixiño e abalándose nos cables da luz.
Jerónimo Baía (c. 1620-1688) é um dos grandes nomes da poesia barroca portuguesa. Admirado por muitos em vida, a sua fama estendeu-se ao longo de todo o século XVIII. osteriormente, foi vítima do esquecimento geral e das críticas indiscriminadas que caíram sobre a produção do período barroco. É fundamental que este processo de recuperação da memória literária se consolide e se intensifique, pois só assim será possível conhecer uma produção tão rica e interessante quanto esquecida, e pôr nos seus justos termos a importância do barroco na história da literatura portuguesa. Edição de Filipe Diez Ilustracións: Manuel Lourenzo