Ir al contenido
Os textos que compoñen este libro son estampas, escenas, relatos, instantáneas..., prosas nacidas na meirande parte dos casos dunha intuición semellante á que provoca a escrita dun poema. Fragmentos da memoria persoal do autor que non pretenden constituír páxinas dun libro de memorias. O termo ?microtopofanía? procede da metalinguaxe antropolóxica, que o usa para referirse a unha pequena mostra simbólica representativa dunha colectividade ou dun territorio.
Isaac Ferreira, poeta e dramaturgo xa consolidado que se deu a coñecer nos Cadernos da Escola Dramática Galega, constitúe sen dúbida unha das voces máis orixinais da dramaturxia galega. En A fonte do bidueiro utiliza unha linguaxe poética moi coidada e fundamentalmente dramática como a que caracteriza o conxunto da súa obra.
Na illa volcánica de Estigma, a vida vese ameazada polas pegadas do pasado. A desconfianza aniña no seo dunha parella, dous irmáns afrontan o destino que levan marcado na pel, unha persoa acabada de chegar investiga un masacre e do remoto continente chega un descoñecido. Historias todas que se entretecen nunha trama chea de suspense. Froito da colaboración dramatúrxica de Jacobo Paz, Rubén Ruibal e Vanesa Sotelo, Estigma contén imaxes poderosas, un percorrido inquietante e unha visión pouco optimista respecto ao ser humano. É unha obra creada a partir da colisión de tres forzas da natureza, que son os tres dramaturgos. Cada un deles é como unha placa tectónica que choca coas outras. Estigma é un produto desa colisión e aí naceu a illa onde se desenvolve a peza. As ideas dos tres conformaron puntos de ruptura, ambigüidades, motivos que cada un deles desenvolve dunha maneira diferente, un universo polisémico. Esa é a gran riqueza da peza. Estigma é tamén unha distopía postecnolóxica. É dicir, unha utopía negativa. Un mundo idílico pero escuro, angustioso e pesimista.
