Ir al contenidoGalicia, Comunidad Autónoma de
Para peixe fresco Vigo, para bonito Burela, para chocos Redondela, para empanadas Bandeira, para lampreas Arbo, para sardiñas Sada, para cocido Lalín, para marisco O Grove, para polbo O Carballiño... Así é a nosa tradición gastronómica popular. E así son as nosas festas. Unha enchenta que percorre o país sen tregua. Festas gastronómicas de Galicia é un interesante traballo de campo feito por Mariano García e Fina Casalderrey. Estudio introductorio, 116 fichas con máis de 240 festas gastronómicas, arredor de 40 receitas, un calendario con tódalas festas e unhas fotografias ben ilustrativas, son as aportacións deste libro, útil e práctico, de manexo rápido, pensado entre o traballo de investigación e a guía turístico-culinaria.
Galicia -mar, sol, praderío, montaña- es despensa de excelentes materias primas y maestra en su cocina. Una cocina popular, muy sencilla, primitiva en sus artes y métodos de guisandería, nutriente y nutritiva. Pastos, huertas y mares proporcionan alimentos de excelente calidad que, elaborados con mimo y recetas ancestrales, se convierten en platos de inigualable sabor. O caldo galego, o pote aldeán, lacón con grelos, cachelos, pimientos de Padrón, empanadas, pulpo, toda suerte de mariscos y pescados, capones de Villalba, carnes de extraordinaria calidad, quesos, embutidos y salazones... son sólo algunos de los productos más típicos. También dulces, tartas, licores, aguardientes y afamados vinos con Denominación de Origen que acompañan a la perfección esta apreciada cocina.
Comeza este libro cunha xustificación da personalidade específica da comarca demostrando con documentos e cartografía histórica a existencia dun territorio diferenciado con este nome desde hai mil cen anos. Os dous seguintes apartados non adoitan figurar nas guías habituais: a análise da forma de falar dos soneiráns e un estudo sobre os apelidos máis frecuentes desta zona. Logo vén unha intrudución xeográfica: natureza e paisaxe, onde se diferencia a Soneira interior e unha máis reducida Soneira da beiramar. Ofrécese despois unha visión da historia da comarca desde os tempos prehistóricos aos contemporáneos e, a continuación, as ricas manifestacións artísticas desde o megalitismo á actualidade. Tamén se considera de interese o rico patrimonio etnográfico, de aí a necesaria referencia á arquitectura popular e etnográfica (a casa labrega e mariñeira, os hórreos, os muíños, os batáns etc.). Sen esquecer a referencia á senlleira e refinada artesanía soneirá, que ten no encaixe de Camariñas unha recoñecida proxección universal e na recuperación dos labores do liño un modelo a seguir de como a recuperación dos vellos oficios pode servir de elemento dinamizador dunha comarca. Outros dos aspectos importantes son os persoeiros nacidos nalgún dos tres concellos, a rica gastronomía, as festas tradicionais máis importantes, os eventos instituídos modernamente con notorio éxito de público: o festival folk da Festa da Caballeira de Zas, o Asalto ao Castelo de Vimianzo, as rapas das bestas... Un apartado especial son as rutas para coñecer a comarca. Propóñense rutas xerais e rutas específicas como a arqueolóxica ou a dos Penedos de Pasarela, os de Traba, os do Piñeo, os do Penal do Veo e os do Corveiro.
O teatro galego é, seguramente, o máis mozo de todos os discursos mozos da cultura galega. Quizais por iso se ten depositado a responsabilidade de explicar as vicisitudes da súa última andaina nos seus propios artífices, a miúdo máis atarefados no día a día da súa inmediatez e das súas necesidades vitais ca nunha explicación teórica, verdadeiramente reflexiva e rigorosa, arredor do punto teatral ao que chegamos. Esta monografía explora o teatro galego actual a través dun relato que, facendo fincapé nos diversos presentes sucesivos ao longo do tempo, dea conta da capacidade das xentes do teatro para incidir no seu propio destino como artistas e mais da capacidade de todos para definir o teatro galego da maneira máis útil e eficaz.
A colección de textos que compón este libro, ten dúas caras: intenta rexistrar as formas en que nos últimos trinta anos tivo lugar o proceso de modernización, pero alimenta a sospeita de que este país, inmerso nunha grande transición de múltiples vértices, está fraguando nun sentido equivocado. En realidade, é posible constatar a inexistencia dun proxecto propio que non sexa pasivo, inerte, respecto da evolución xeral española. Semella que os anos que veñen serán os do intento de recentralización de España e Galicia non parece preparada para resistir este asedio. Baamonde, un dos pensadores máis lúcidos do noso tempo, entende que a identidade de Galicia tería que ser proactiva, de futuro, tecida sobre a base de novos consensos sociais e inscrita na sociedade-rede mundial. Un punto de amarre para evitar a disgregación social, para que o territorio, a historia e a cultura se enmarquen no mundo dos fluxos que nos tocou vivir e para que a sociedade galega encare as súas propias transformacións. Entendida como expresión de dinamismo e de enerxía da sociedade civil tería que ser o cerne dun proxecto de cambio que articule ao conxunto da sociedade no seu conxunto.