Eduardo Pondal (1835-1917) é certamente o noso primeiro poeta moderno. E aquí explícase en que consiste exactamente esa modernidade. Entre o autor de Queixumes dos pinos e a obra de Uxío Novoneyra (ou de X. L. Franco Grande, o último poeta que se cita) vai un longo percorrido, unha afervoada viaxe que é, tamén, o esforzo de construcción (ou reconstrucción) da nosa identidade cultural e nacional. X. L. Méndez Ferrín ofrécenos neste estudio un ordenamento riguroso e sistemático da poesía galega dende a guerra civil á promoción de autores que publican os seus principais libros na década dos 60: a chamada xeración do 36 (María Mariño, Luís Seoane, Carballo Calero, Iglesia Alvariño, Álvaro Cunqueiro, Celso Emilio Ferreiro, Díaz Castro...), a Promoción de Enlace (Antón Tovar, Cuña Novás, Neira Vilas...), a Xeración das Festas Minervais (Manuel María, Xohana Torres, Salvador García-Bodaño, Alexandre Cribeiro...), poetas nacidos todos entre 1910 e 1940. Por riba de mimetismos provincianos, buscando sempre a raíz e a explicación profunda das cousas, o autor reivindica unha interpreetación autónoma da nosa literatura e dos nosos textos, froitos de amor e de esperanza compartida.
Eduardo Pondal (1835-1917) é certamente o noso primeiro poeta moderno. E aquí explícase en que consiste exactamente esa modernidade. Entre o autor de Queixumes dos pinos e a obra de Uxío Novoneyra (ou de X. L. Franco Grande, o último poeta que se cita) vai un longo percorrido, unha afervoada viaxe que é, tamén, o esforzo de construcción (ou reconstrucción) da nosa identidade cultural e nacional. X. L. Méndez Ferrín ofrécenos neste estudio un ordenamento riguroso e sistemático da poesía galega dende a guerra civil á promoción de autores que publican os seus principais libros na década dos 60: a chamada xeración do 36 (María Mariño, Luís Seoane, Carballo Calero, Iglesia Alvariño, Álvaro Cunqueiro, Celso Emilio Ferreiro, Díaz Castro...), a Promoción de Enlace (Antón Tovar, Cuña Novás, Neira Vilas...), a Xeración das Festas Minervais (Manuel María, Xohana Torres, Salvador García-Bodaño, Alexandre Cribeiro...), poetas nacidos todos entre 1910 e 1940. Por riba de mimetismos provincianos, buscando sempre a raíz e a explicación profunda das cousas, o autor reivindica unha interpreetación autónoma da nosa literatura e dos nosos textos, froitos de amor e de esperanza compartida.