Manuel Curros Enríquez foi o primeiro poeta galego coroado en vida, fenómeno que só se repetiría en 1958 con Ramón Cabanillas; coroados co loureiro que expresa o recoñecemento dos pobos polos seus vates máis amados. Na noite daquel 21 de outubro de 1904, dous días antes de regresar a Cuba, Curros foi homenaxeado nunha velada literaria realizada no Teatro Principal da Coruña (hoxe Rosalía de Castro) na que recibiu unha coroa de prata e ouro que, trala súa custodia durante moitos anos nas vitrinas do Centro Galego da Habana, se garda dende 1978 na sede da Real Academia Galega. Vintecinco poetas coroaron cos seus versos a quen expresou mellor ca ningún outro os ideais de modernidade do seu tempo: a xeralización da educación popular, o desenvolvemento da industria e a modernización da agricultura, como instrumentos eficaces para acadar o progreso e o benestar. Vintecinco follas voandeiras, coidadosamente impresas, exaltaron a unha voz radicalmente social, democrática e progresista, fielmente republicana e galeguista; a palabra purificadora e combativa que denunciou con ironía o caciquismo e o clericalismo, a miseria campesiña ou a situación na que se atopaba unha parte da emigración galega; a voz da patria aos desterrados, de liberdade e redención aos servos, como xa sinalaba o poeta na introducción de Aires da miña terra. Foi o propio Curros quen pechou a homenaxe declamandoA o pobo cruñés, versos intensos nos que se definía como o paxaro ao que tallaron o bico, cando empezaba o seu canto e se despedía emocionado do Orzán tempestoso e da súas xentes máis humildes.47 poetas galegos de hoxe cantan a Curros Enríquez constitúe, tamén, a primeira e máis ampla antoloxía da poesía galega publicada nos últimos anos. Unha contribución que Xerais realiza ó poeta que hoxe Galicia volve recoroar.
Manuel Curros Enríquez foi o primeiro poeta galego coroado en vida, fenómeno que só se repetiría en 1958 con Ramón Cabanillas; coroados co loureiro que expresa o recoñecemento dos pobos polos seus vates máis amados. Na noite daquel 21 de outubro de 1904, dous días antes de regresar a Cuba, Curros foi homenaxeado nunha velada literaria realizada no Teatro Principal da Coruña (hoxe Rosalía de Castro) na que recibiu unha coroa de prata e ouro que, trala súa custodia durante moitos anos nas vitrinas do Centro Galego da Habana, se garda dende 1978 na sede da Real Academia Galega. Vintecinco poetas coroaron cos seus versos a quen expresou mellor ca ningún outro os ideais de modernidade do seu tempo: a xeralización da educación popular, o desenvolvemento da industria e a modernización da agricultura, como instrumentos eficaces para acadar o progreso e o benestar. Vintecinco follas voandeiras, coidadosamente impresas, exaltaron a unha voz radicalmente social, democrática e progresista, fielmente republicana e galeguista; a palabra purificadora e combativa que denunciou con ironía o caciquismo e o clericalismo, a miseria campesiña ou a situación na que se atopaba unha parte da emigración galega; a voz da patria aos desterrados, de liberdade e redención aos servos, como xa sinalaba o poeta na introducción de Aires da miña terra. Foi o propio Curros quen pechou a homenaxe declamandoA o pobo cruñés, versos intensos nos que se definía como o paxaro ao que tallaron o bico, cando empezaba o seu canto e se despedía emocionado do Orzán tempestoso e da súas xentes máis humildes.47 poetas galegos de hoxe cantan a Curros Enríquez constitúe, tamén, a primeira e máis ampla antoloxía da poesía galega publicada nos últimos anos. Unha contribución que Xerais realiza ó poeta que hoxe Galicia volve recoroar.